Myślałam, że nieposiadanie planów jest normalne, twierdziłam, że rok przerwy od szkoły wyjdzie mi na dobre. Co prawda teraz uważam inaczej ale nic nie dzieje się bez przyczyny, dojrzałam do paru kwestii, zrozumiałam czego mi potrzeba, odkryłam siebie na nowo i mam przed sobą nowe horyzonty- czyli był w tym jakiś sens tak?

 

Ostatnie 10 miesięcy zaliczam do pewnego eksperymentu, z tym doświadczeniem będę szła przez życie i nigdy go nie zapomnę. Ciekawy rollercoaster. Podobno można znaleźć się na szczycie dopiero po tym jak odbijemy się od dna... Ja właśnie tak się czuję. To nie jest tak, że powiedziałam sobie; Od dziś przede mną nowe życie. Są momenty w których moje oczy zmieniają barwę, a w nich kryje się coś, co nie jest mną, proszę Was, walczcie o siebie, o swoje własne szczęście, nie przejmujcie się opinią rodziny, przyjaciół, obcych ludzi, po prostu róbcie to czego od zawsze pragnęliście. Żałuję, że nie podjęłam kilku decyzji wcześniej ale zaczynam od teraz... Jest idealnie. Czysta kartka, buduje nowe wspomnienia.

 

Myślałam, że w tym ostatnim czasie dopadła mnie jakaś zła karma z poprzedniego życia, zrozumiałam jednak, że dokonałam pewnych wyborów, goniłam za czymś co już dawno uciekło, chodziłam z opaską na oczach, a gdy ktoś mówił "ściągnij ją", to wolałam dalej chodzić ślepo. Dlaczego tak często uciekamy od rzeczywistości? Zamykamy się w swoim świecie fantazji, kreujemy niestworzone rzeczy, które nas niszczą. A życie jest cholernie piękne. I warto twardo stąpać po ziemi, jesteśmy tutaj dosłownie na chwile... Wyciśnijmy je razem jak cytrynę.